جگر مرغ بخوریم یا نخوریم؟

یکی از خصوصیات گوشت های احشایی مانند سنگدان و جگر، این است که دارای پروتئین هستند و می توان از آنها به عنوان منابع تامین کننده این ماده غذایی مهم استفاده کرد.

 جگر مرغ علاوه بر این که دارای حجم بالایی از پروتئین است، در روند خونسازی نیز نقش مهمی ایفا می کند. سنگدان مرغ هم حاوی مقادیری بالا از پروتئین است و از سوی دیگر دارای آنزیم هایی است که سنگهای کلیوی را می شکند و در واقع از خواص درمانی برخوردار است. البته اگر در پرورش مرغ ها از مواد هورمونی استفاده شود نه تنها مصرف جگر سودی ندارد بلکه بسیار مضر هم خواهد بود. هورمون به عنوان یک ماده مضر ممکن است در جگر مرغ تجمع پیدا کند و مصرف آن را برای افراد مضر سازد.
مطالعات فراوانی که در کشورهای مختلف، ازجمله ایران انجام شده، نشان می‌دهد که متاسفانه، در بسیاری از مرغداری‌های صنعتی، دوره‌های منع مصرف گوشت بعد از تجویز داروهای مختلفی مانند آنتی‌بیوتیک‌ها، رعایت نمی‌شود. به‌عبارت ساده‌تر، مثلا زمانی که به مرغ‌ها، آنتی‌بیوتیک می‌دهند، باید حدود 5 تا 14 روز از کشتار مرغ، خودداری شود. مساله‌ای که در موارد زیادی، رعایت نمی‌شود.
به طور معمول آنتی‌بیوتیک‌ها، فلزات سنگین و سموم در بافت نرم بیشتر جای می‌گیرند و از آن جایی که پوست مرغ از بافت چربی بوده و جگر هم بافت نرمی است همچنین مغز سر حیوانات هم از بافت نرمی است، از لحاظ علمی این‌گونه مواد در این بافت‌ها رسوب می‌کنند که پس از رسوب در این مناطق خود به خود میزان آن‌ها افزایش پیدا کرده و با خوردن این‌گونه مواد، آنتی‌بیوتیک‌ها، سموم یا فلزات سنگین می‌توانند به بدن انسان منتقل شده و باعث به خطر افتادن سلامت مصرف‌کننده شود که این مسئله در مورد باقی دام‌ها مثل گاو، گوسفند و گوساله نیز صدق می‌کند.

باشگاه خبرنگاران