دروغ مصلحت آمیز، به از راست فتنه انگیز

پادشاهی دستور قتل اسیری را داد. بیچاره در حالت نامیدی پادشاه را به باد فحش و نفرین گرفت. از قدیم گفته اند هر که دست از جان بشوید هر چه در دل دارد بگوید. پادشاه پرسید: چه می گوید؟ یکی از وزرای خوش نیت گفت: ای پادشاه می گوید: خداوند پادشاه را سلامت بدارد و خداوند بخشایندگان بر مردم را دوست می دارد. پادشاه نیز دلش به رحم آمد و دستور داد که او را آزاد کنند.

وزیر دیگر که ضد او بود گفت: ما نباید به پادشاه دروغ بگوییم. این زندانی پادشاه را فحش داده و نفرین کرده است. پادشاه از این حرف وزیر بدجنس ناراحت شد و گفت: من از آن دروغ بیشتر خوشحال شدم تا از این راستگویی تو، زیرا در آن دروغ مصلحتی بود ولی در این راستگویی بدی. خردمندان گفته اند:«دروغ مصلحت آمیز به از راست فتنه انگیز!»

نیش عقرب نه از ره کین است اقتضای طبیعتش این است

قورباغه لب برکه ای نشسته بود و آواز می خواند. عقربی پیش قروباغه آمد، سلام گرمی کرد و گفت: رفیق می خواهم خواهشی از تو بکنم آیا انجامش می دهد؟ قورباغه گفت: اگر شدنی باشد با کمال میل. عقرب گفت: لانه من آن طرف این برکه است و خودت می دانی من نمی توانم در آب بروم تا به لانه ام برسم. مرا کول کن و از آب بگذران.

کینه شتری

کینه شتری کینه پیگیری است که شتر نسبت به ساربان خود به دل می گیرد و تاکنون سابقه نشان داده که ملاطفت مجدد ساربان نمی تواند آن را تعدیل نماید. شتر خشمگین همواره منتظر فرصت مناب است که انتقامش را از ساربان بگیرد. عجب در این است که شتر به ساربان مورد نظر هنگامی که در جمع قرار دارد هرگز حمله نمی کند. وای به روزی که شتر مست و کینه توز فرصت مناسب را به چنگ آورد و ساربان مورد نظر را یکه و تنها در بیابان گیر بیاورد. وقتی ساربان در بیابان مورد حمله لوک (شتر نر) خشمگین قرار بگیرد راه نجاتش این است که در حال فرار تک تک لباسهایش را درآورد و به پشت سرش بیندازد.

شاهنامه آخرش خوش است

فردوسی پس از سرودن هجانامه (اختلاف عقیده مذهبی و نژادی فردوسی و سلطان محمود غزنوی) موفق شد یک نسخه از هجانامه را به وسیله دوستانی که در دستگاه سلطنت محمود غزنوی داشت مخفیانه به آخر شاهنامه موجود در کتابخانه سلطنتی اضافه نماید و بعدها خطاطان به منظور تکثیر و توزیع نسخه ها هجانامه آخر شاهنامه را نیز می نوشتند. هر کس شاهنامه را مطالعه می کرد چون مکرر به مدح و ستایش از سلطان محود غزنوی برخورد می کرد سلطان را که مشوق فردوسی در تنظیم شاهنامه شده بود، از جان و دل تحسین می کرد و بر آن همه عشق و علاقه به تاریخ و ادب ایران آفرین می گفت!

زندگی سگی

در روز ازل خداوند برای همه عمری معین کرده بود و برای انسان سی و پنج سال عمر تعیین کرده بود. آدمیزاد که به هیچ چیز قانع نیست پیش خدا شکایت برد که: خداوندا این سی و پنج سال کم است، مقداری بر آن اضافه کن تا بتوانم در آخر عمر عبادت کنم. مامور اجرا، خر را از همه ساکت تر دید، بیست سال از عمر او برداشت و بر عمر آدمی اضافه کرد. بنابراین عمر انسان از سی و پنج به پنجاه و پنج رسید. اما چون از عمر خر بود این بیست سال بعد از سی و پنج، آدمی مجبور شد مثل خر کار کند و جان بکند!

دوقورت و نیمش باقی است

حضرت سلیمان از خدا خواست تا اجازه دهد یک روز تمام مخلوقات خدا را برای صرف ناهار دعوت کند. سلیمان به کلیه پیروان خود دستور داد هر چه می توانند غدا جمع آوری کنند.

پس از چند ماه مقدار زیادی از هر نوع غذا در ساحل دریا جمع آوری شد و در روزی که تعیین شده بود، حضرت سلیمان تمام جانداران را به ساحل دعوت کرد و همین که تمام آنها آمدند ناگهان بزرگی سرش را از آب بیرون آورد و گفت: ای سلیمان صبحانه من را بیاور که خیلی گرسنه هستم.

حالا نوبت رقاصی منه

خر و شتری دور از آبادی به آزادی زندگی می کردند. نیمه شبی همینطور که می چریدند به نزدیک جاده ای رسیدند که کاروانی آنجا بود. شتر گفت: رفیق لطفا سر و صدا نکن تا از انسانها دور شویم و گرفتار نشویم. خر گفت: این چیزی که از من می خواهی غیر ممکن است چون عادت دارم هر شب در همین ساعت آواز بخوانم و بی خیال شروع به عرعر کردن کرد. کاروانیان که از آن جاده می گذشتند به دنبال صدا آمدند و آنها را گرفتند و با خود بردند. روز بعد در راه به رودخانه ای پر آب رسیدند و چون عبور خر از آن آب ممکن نبود او را بر شتر سوار کردند. شتر چون به میان رودخانه رسید شروع به رقصیدن کرد. خر گفت: چرا چنین می کنی؟ شتر گفت: دیشب نوبت آواز خواندن تو بود و امروز نوبت رفصیدن من است و او را در آب انداخت و خر غرق شد.

تنبل خانه شاه عباس

شاه عباس صفوی برای تفریح، تنبل خانه ای ساخت و دستور داد که تنبلها را در آنجا نگهداری کند و لوازم زندگیشان را تهیه کنند. رفته رفته عده ی سکنه تنبل خانه زیاد شد. به حدی که هم جا تنگ شده بود و هم مخارج زیاد. شاه به مشاور خود گفت: برای کم کردن عده ی تنبلان چاره ای بیاندیش. مشاور گفت که برای تشخیص تنبل های حقیقی از تنبل نماها، همه را به حمامی ببرند و در و منافذ حمام را ببندند و آتش حمام را به تدریج زیاد کنند تا به حد سوزندگی برسد. ناچار تنبلها تاب حرارت را نمی آورند و از حمام بیرون می روند و تنبل حقیقی کسانی اند که تا به آخر در حمام می مانند و از شدت تنبلی بیرون نمی روند. شاه این راه حل را پسندید و دستور داد آن را اجرا کنند. در نتیجه تمام تنبلها از حمام فرار کردند. فقط دو نفر باقی ماندند که روی سنگهای سوزان کف حمام خوابیده بودند. یکی ناله می کرد و می گفت: آه سوختم. دیگری که از شدت تنبلی حال ناله و فریاد هم نداشت، با صدای ضعیف می گفت: بگو رفیقم هم سوخت.