دوبیتی

در کشتی عشق ناخدا مردانند

جان بر کف میدان بلا مردانند

وقتی به میانه پای جان باختن است

 مردان سپر بلای نامردانند                                           کمال اجتماعی جندقی

سرگردان

دلم سوزد به سرگردانی ماه

که شب تا روز پوید این همه راه

سحر خاهد درآمیزد به خورشید

نداند چون کند با بخت کوتاه                                            فریدون مشیری

به دریا شکوه بردم از شب دشت

وز این عمری که تلخ تلخ بگذشت

به هر موجی که می گفتم غم خویش

سری می زد به سنگ و بازمی گشت!                                 فریدون مشیری

از شعرم خلقی به هم انگیخته ام

خوب و بدشان به هم درآمیخته ام

خود گوشه گرفته ام تماشا را کاب

در خوابگه مورچگان ریخته ام                                          نیما یوشیج